başlamak.en zor kısım bu heralde.kompozisyonda da aynı zorluk insanı soğutur.kimse kompozisyon yazmayı sevmez sebep bu olsa gerek.nası başlıcaanı bilmemek.herkesin herşey hakkında dicek mutlaka bişeyi vardır.insan denen kendini beğenmiş varlık kendisine aşıktır,her fırsatta kendini ifade etmek ister hatta yüce göstermeye çabalar bunu da konuşarak yapar.o yüzden sürekli konuşur,sürekli yücelmeye çalışır ama şunu bilmez çok konuşan boş konuşur.işte en korktuğum şey o ; çok konuşmak , boş konuşmak ve yapaylaşmak,kendim olamamak...sosyal hayatımda doğal bi insan olduğumu düşünüyorum,dobrayımdır ben.neysem oyumdur.hatta bazen hayat ben olmamayı gerektirdiğinde başka biri olmaya çalıştığımda bile bunu beceremediğimi düşünürüm.hiç de sevmem sahte insanları.hele kimisi çok belli eder yapaylığını kimi de o yapaylıkta yaşadığı için iyi sindirmiştir özüne kimse anlamaz onu.benden gizleyemez ama hemen anlarım ben.artık insanlar okadar sahte ki hayat bile sürekli bunu gerektirir bi halde...kimse kendi göstermek istemiyo.kimse doğruları duymak istemiyo.sanırım bu yüzden bu benim fobim haline geldi.günlük bile yazamadım ben doğru dürüst hep yapay olmaktan korktum kendimi gizlerim diye korktum ama bu blog için ümitliyim ama...adım sanım gizli olduğu için neyse o olabilir insan burda.popüler olmak gibi falan bi amacım yok beni 1 kişi takip etsin ama samimi bulsun sevsin yazdıklarımı...daha ilk posttan kafa ütüledim bu gidişle o 1 kişi de ben olucam:) neyse kimse okumazsa ben okurum:P
madem resmi olarak başladık bu başlangıç en büyük ilhamımla olsun.edie.
